من کول اولدوم آی آمان آی آمان ، یانا یانا
اوزو گول لبلری قایماق
یالان سوزدور آی آمان آی آمان ، یاردان دویماق
اوبالاری آی آمان ، اویماق اویماق
یالان سؤزدور آی آمان آی آمان ، یاردان دویماق
هئچ اولمازمیش آی آمان یاردان دویماق
یالان سوزدور آی آمان آی آمان ، یاردان دویماق
گردش ایام به روز 27 شهریور سال 1367 رسید. در این روز
اندوهناک، ایران زمین، بزرگی از بزرگان جامعه شعر و شاعری خود
را به سرمنزل مقصود بدرقه کرد و به ابدیت سپرد؛ آری، شهریار
مُلک سخن ایران، رخ در نقاب خاک کشید و بار سنگین 82 بهار عمر
را بر زمین نهاد و مرغ بهشتی به پروازی در اوج درآمد.
در چنین روزی، مردم فرهنگ دوست و قدرشناس تبریز، به نیابت از
مردم فرهیخته ایران اسلامی، سید محمد حسین بهجت تبریزی،
متخّلص به شهریار را بر دوش خود، به مدفن وی در «مقبرة
الشعرا» در جوار دیگر عارفان، ادیبان و شاعران نامی ایران زمین
حمل کردند و به خاکش سپردند.
در این آرامگاه، افزون بر شهریار، چهار شاعر بزرگ تاریخ ادب چون
خاقانی شروانی، همام تبریزی، قطران و... نیز آرمیده اند.
یادشان گرامی باد.
|
تا از سریر ملک سخن شهریار رفت
|
کِلک و زبان نادره کاران ز کار رفت
|
|
زین داغ، چشم شاهد معنا به خون نشست
|
زین درد اشک پیر ادب بر کنار رفت
|
|
زین سوگ دودمان سخن گشت سوگوار
|
زین غم ز جان قافیه سنجان قرار رفت
|
|
دیگر مجوی در چمن شعر رنگ و بوی
|
کان مایه طراوت و روح بهار رفت
|
|
آن گل که هیچ رنگ تعلق به دل نداشت
|
دامن کشیده از سر این این خار زار رفت
|
|
از جام عشق باده اشراق نوش کرد
|
سرمست جاودان ز میِ بی خمار رفت
|
|
شد تا نهان به پرده اسرار «جذبه» گفت
|
آوخ که از جهان ادب شهریار رفت
|
گمیمی سالاندا بیر اووج سووا
آخیردین گئدیردین بولاق سووی سن
ساحیلده قالیردیق
گمیم
من
تییان.
فیرلانا فیرلانا آخیب گئدنده
نه اولاردی بیر دونوب بری باخایدین
گؤزلریم دالینجا
حسرتده قالدی
آخایدیم دالینجا اولارمی منده؟
شعر : محمود دالغا
